Eau de Gand maison de repos à 9000 Gand

Op 11-jarige leeftijd ging Lyndsay Rijsselaere al op visite bij de ouderen in haar straat. Dat ze haar roeping vond in de ouderenzorg, hoeft dus niet te verbazen. Ze startte als verpleegkundige bij Eau de Gand toen haar moeder er in de keuken werkte. Nu, 12 jaar later, is ze er wondzorg- en diabetesreferente. Ze vertelt dat routine niet bestaat. Elke dag is anders. De behoeftes van de bewoners veranderen en de nodige zorg moet continu worden aangepast. Het belangrijkste om die zorg te garanderen, is vertrouwen op de andere zorgkundigen en dokters. Collegialiteit is letterlijk van levensbelang.

De visie van Lyndsay op de toekomst van Eau de Gand vraagt wel flexibiliteit van dat team. Ze wil een sfeer creëren waarin keuzevrijheid vooropstaat en de klok op de tweede plaats komt: een verderzetting van het leven dat de bewoners vroeger hadden, waarin ze zelf beslisten wat er op hun bord kwam of wanneer het bedtijd was.  “Ik zie elke bewoner als mijn eigen oma en opa. Niemand is minder waard omdat hij ouder is. Integendeel. Deze mensen hebben hun hele leven gewerkt of een oorlog meegemaakt. Die hebben onze toegewijde zorg verdiend. Ik houd dan ook niet van de term ‘bejaardentehuis’. Ik noem Eau de Gand liever hun laatste thuis.”

Eau de Gand ís die thuis voor mensen met verschillende vormen van dementie. Curavi organiseert regelmatig opleidingen voor het personeel, en Lyndsay weet dat het cruciaal is om met genegenheid en warmte te luisteren naar de bewoners en hun familie. Op die manier stemmen ze de zorg en de animatie het best af op de residenten. Zo ging Lyndsay samen met een zangeres een laatste keer naar de opera, of herinnert ze zich een 89-jarige die nog ging zweefvliegen. Het vervullen van laatste wensen, zelfs al is dat simpelweg een lekker pakje friet, is iets waar het team dagelijks naar streeft. Lyndsay is zelfs zo gepassioneerd dat ze in haar vrije tijd met drie bewoonsters mosselen ging eten op de dijk in Blankenberge!

Om residenten tot op hun laatste dag een waardig leven te geven, focust Lyndsay op muziek die hen transporteert in de tijd, zoals Edith Piaf. Of ze kalmeert de irritatie die bij dementie hoort met een pluchen popje of met de konijnen, cavia's en kippen die in de tuin van Eau de Gand leven. “Medicatie is nodig, maar het zijn vaak kleine dingen die onze bewoners tot rust brengen of blij maken.”

“Je neemt dit werk soms mee naar huis. Onlangs overleed er iemand die al 13 jaar bij ons was, en dat was even slikken. Maar uiteindelijk neemt het besef wel de bovenhand, dat ik er alles aan heb gedaan om haar een comfortabele laatste thuis te geven.”