Vulpia maison de repos à 3930 Hamont-Achel

De vraag waarin onze residentie 'andere' warme zorg biedt dan andere woonzorgcentra is niet te beantwoorden. Geen verschil. Althans, uitgaande van mijn naïviteit en eeuwige optimisme ga ik ervan uit dat de zorg in de woonzorgcentra er de laatste jaren in die mate op vooruit is gegaan dat we overal wel warme zorg aan het bieden zijn. Ongeacht het nijpende personeelstekort in de zorg, maar dat is dan weer een andere discussie, want er zullen altijd handen te kort zijn in de zachte sector. Soit.
 
De vraag waarin ons woonzorgcentrum 'anders' warme zorg biedt, is dan wel weer simpel te beantwoorden. Misschien ligt het in het feit dat er nog een zekere 'plattelandsmentaliteit' heerst, waar eenieder nog wel eens iets doet voor een ander zonder er steeds iets voor terug te moeten krijgen. Of misschien ligt het in het feit dat bij ons nog met de spreekwoordelijke glimlach betaald kan worden. Alleszins, onze 'huiselijke residentie' ademt vriendelijkheid. En dat voel je ...
 
Zijn alle dagen dan zo geweldig. Neen. Net als in ieder goed huishouden zijn er slechte en goede dagen. We maken ook net dezelfde dingen mee: vreugde en verdriet, blijdschap en smart. En net als in ieder goed huishouden durft het ook wel eens tegenvallen. Maar ook net dat hoort bij ons huiselijke karakter. Het kan dan ook niet anders dat de zorg die er geboden is warm en oprecht moet zijn.
 
Je 'voelt' het, de warme zorg. In de kleine dingen. Ik moet hier niet uitgebreid schrijven over zorg op maat, respect voor levensgeschiedenis of over de 'eigenwaarde' van een bewoner. Deze dingen zijn gewoonweg evident. Punt. Het gaat een stap verder, warme zorg. Het is het personeelslid (in de zorg, in het onderhoud of in de keuken) dat na zijn dienst nog wel even blijft omdat een bewoner het nodig heeft, het is de directeur die de bewoners met naam begroet en een praatje maakt, het is de vrijwilliger die spontaan een knuffel geeft aan een bewoner. Het zijn ... de kleine dingen. 
 
Warme zorg ... het zijn echter ook de grotere dingen. Samen de fit-o-meter doen op het rolstoelvriendelijke wandelpad dat de vrijwilligers kwamen aanleggen en daarna nog een gebedje doen bij het kapelletje. Of iedereen in rep en roer zetten (bewoners incluis) om 5 sterren binnen te halen met opdrachten zodat de directie een tegenprestatie moet leveren. Of in de zomer op het terras nagenieten van de wekelijkse dansnamiddag en dan nog wat nakeuvelen met familieleden van overleden bewoners die ons huis nog een warm hart toedragen en op bezoek komen. Of met bewoners langs de kraampjes op onze kerstmarkt schuimen of ze tot grote hilariteit van hunzelf in het zwembad zien ploeteren. Te veel om op te noemen.
 
Maar het leven staat niet stil. En de confrontatie met het levenseinde is des te groter wanneer je in een woonzorgcentrum werkt. Maar ook daar is onze warme zorg nooit ver af. Onze palliatieve werking is, durf ik toch wel stellen, heel 'nabije' zorg. Tot op het sterfbed toe zal onze warme zorg gevoeld worden en met mooie woorden nemen we steeds op persoonlijke wijze afscheid van degene die ons heeft verlaten. Met families blikken we achteraf nog eens terug tijdens een herdenkingsviering.. want ook dat ... is warme zorg.